பெற்ற தாய்தனை மக மறந்தாலும்

எனது சின்ன வயதினில் எனது தந்தை ”பெற்ற தாய்தனை மக மறந்தாலும், பிள்ளையைப் பெறும் தாய் மறந்தாலும்” – எனத் தொடங்கும் வள்ளலாரின்  பாடலை அடிக்கடி பாடக் கேட்டு இருக்கிறேன். அதன்பிறகு வள்ளலாரின் அடியார்கள் நடத்தும்  தைப்பூசத் திருவிழா சமயங்களில் ஒலிபெருக்கியில் கேட்டு இருக்கிறேன்.

ஒருசமயம் திருச்சி சென்ட்ரல் தியேட்டரில் பாதகாணிக்கை படம் பார்த்தேன். அந்த படத்தின் கதையில் மூத்தமகன் (அசோகன்) மாமனார் (எம்.ஆர்.ராதா) பேச்சைக் கேட்டுக் கொண்டு மாமனார் வீட்டில் (எதிர் வீடு) இருப்பான். அங்கிருந்து கொண்டு தனது தந்தை (எஸ் வி சுப்பையா) மீது சொத்தில் பங்கு கேட்டு வழக்கு தொடுத்து கோர்ட்டுக்கு இழுப்பான். கோர்ட்டுக்கு இருவரும் புறப்படுகின்றனர். கோர்ட்டுக்கு கிளம்பும் முன், தந்தை (எஸ் வி சுப்பையா) சாமி கும்பிடுவார்.அப்போது  இந்த பாடலை மனம் உருக பாடுவார். அந்த பாடல் காட்சி இன்றும் எனக்கு மறக்க முடியாத ஒன்றாயிற்று.

வள்ளலார் அந்த பாடலில் சில நுணுக்கமான விஷயங்களை சொல்லி இருக்கிறார். முதலில் தாய்ப்பாசம். எங்காவது பெற்ற தாயை பிள்ளை மறக்குமா? அதேபோல தான் பெற்ற பிள்ளையையே எந்த தாயாவது மறப்பாளா? தாய்ப்பாசம் அத்தகையது. ஆனால் வள்ளலார் இருவருமே மறக்கக் கூடியவர்கள் என்கிறார். இது உண்மையாவதை இப்போது செய்தித் தாள்களில் பார்க்கிறோம். பெற்ற குழந்தையை தாயே வறுமையின் காரணமாக விற்கிறாள்.  அதே போல பெற்ற தாயையே சொத்துக்காக மகனே கொலை செய்கிறான்

அடுத்து உடல் உயிர் இடையே உள்ள நட்பு. இத்தனை நாள் நாம் இருந்த, இந்த உடலை விட்டு பிரிவதா என்று உயிர் நினைப்பதில்லை. அதே போல தன்னை இத்தனை நாள் இயக்கிய உயிர் பிரிகிறதே என்று உடலும் கவலைப் படுவதில்லை.. இந்த கருத்தினை

      குடம்பை தனித்தொழியப் புட்பறந் தற்றே
      யுடம்போ டுயிரிடை நட்பு.. – திருக்குறள் (338)

(உடம்போடு உயிர்க்கு உள்ள உறவு, தான் இருந்த கூடு தனியே இருக்க அதைவிட்டு வேறிடத்திற்குப் பறவை பறந்தாற் போன்றது – டாக்டர் மு.வ உரை )

என்கிறார் திருவள்ளுவர் இதனையும் வள்ளலார் சொல்கிறார்

அடுத்து கலைஞனின் வித்தை. ஒவ்வொரு கலைஞனும் தான் கற்கும் வித்தைகளை மனதாரக் கற்கின்றனர். அவற்றை நெஞ்சினில் ஏற்றி வைக்கிறார்கள்.  சிலசமயம் அந்த நெஞ்சம் மனதாரக் கற்ற அந்த வித்தையையே மறந்துவிடுகிறது. கர்ணனுக்கு தான் கற்ற வித்தை சாபம் காரணமாக சமயத்தில் மறந்து போகும்.

அடுத்து கண்ணும் இமையும். கண்ணன் பாட்டில் பாரதியார் “கண்ணை இமையிரண்டும் காப்பதுபோல் என் குடும்பம் வண்ணமுறக் காக்கின்றான்” என்று சொல்கிறார். கண்களை மூடிமூடி திறக்கும் இமைகள் கூட அந்த தொழிலை சிலசமயம் மறந்துவிடுகிறன. இதனையும் வள்ளலார் குறிப்பிடுகின்றார்.

 இவ்வாறு இயற்கையிலேயே சில விதி விலக்குகள் நடைபெறுகின்றன. இவ்வாறு நடைபெறுவதையெல்லாம் குறிப்பிட்ட வள்ளலார், எது நடந்தாலும் நான் மட்டும் நமச்சிவாயத்தை மறக்கவே மாட்டேன். என்று சொல்கிறார். இதோ அந்த பாடல்

பெற்ற தாய்தனை மகமறந் தாலும்
      பிள்ளை யைப்பெறும் தாய்மறந் தாலும்
உற்ற தேகத்தை உயிர்மறந் தாலும்
      உயிரை மேவிய உடல்மறந் தாலும்
கற்ற நெஞ்சகம் கலைமறந் தாலும்
      கண்கள் நின்றிமைப் பதுமறந் தாலும்
நற்ற வத்தவர் உள்ளிருந் தோங்கும்
      நமச்சி வாயத்தை நான்மற வேனே!

                              -இராமலிங்க அடிகளார்

( திருவருட்பா, இரண்டாம் திருமுறை 23. நமச்சிவாயப் பதிகம் )

 

இதன் பொருள்; (எளிமையாக்கப் பட்டது)

தன்னைப் பெற்ற தாயை அந்த குழந்தையானது மறந்தாலும்,
தான் பெற்ற பிள்ளையை அந்த தாயே மறந்தாலும்,  தான் நின்று இயங்குதற்கு அமைந்த தேகத்தை உயிர் மறந்தாலும்,  

தன்னை இயக்குகின்ற உயிரின் தன்மையை உடல் மறந்தாலும்,   
தன்னை நன்கு கற்று நெஞ்சில் நிலை பெறக்கொள்ளும் கலையுணர்வு அந்த நெஞ்சை மறந்தாலும்,

கண் பார்வைக்குக் காவலாய் அமைந்து மேலும் கீழும் சென்று இமைக்கும் இமைகளைக் கண்கள் மறந்தாலும்,

நல்ல தவத்தவர்களான சான்றோர் திருவுள்ளத்திலிருந்து ஓங்கும் நமச்சிவாயம் என்ற திருப்பெயரை நான் மறக்கமாட்டேன்.