பண்டைத் தமிழர்களின் காட்டுமிராண்டிப் போர்:

ஒருமுறை புதுமைப் பித்தன்,  “கல் தோன்றி, மண் தோன்றாக் காலத்தே முன் தோன்றிய மூத்தகுடி”  (புறப்பொருள் வெண்பாமாலை (பாடல் எண்.35) என்ற வாக்கியத்திற்கு –  ”உலகில் குரங்குதான் முதலில் பிறந்தது என்றால் அதிலும் “கல்தோன்றி மண்தோன்றா காலத்தே முன்தோன்றிய மூத்த குரங்கு தமிழ்க் குரங்கே “ என்று கேலி செய்தார். இது நகைச்சுவைக்காக சொல்லப்பட்டது  என்பதால், அப்போது  யாரும் இதனை பெரிது படுத்தவில்லை. அதேபோல பெரியார் ஒருமுறை “ தமிழ் ஒரு காட்டுமிராண்டி மொழி” என்று சொன்னார். அவர் என்ன அர்த்தத்தில் சொன்னார் என்பதற்கு அவர் தொண்டர்கள், கருத்துரை தந்தார்கள். யாரும் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. எது எப்படி இருப்பினும், தமிழர் நடத்திய போர் முறையைப் பார்க்கும்போது ”தமிழர் வீரம்” என்பது காட்டுமிராண்டிகள் செயல் என்றே தெரிகிறது.

பண்டைத் தமிழர் வரலாற்றைப் பற்றி எழுதும்போது தமிழ்நாடு இப்போது பல்வேறு, மாவட்டங்களாக இருப்பதைப் போன்று, அன்றும் இருந்தன என்பதைப் போன்ற ஒரு பிம்பத்தை உண்டு பண்ணி விட்டார்கள். உண்மையில் தமிழர்கள் ஆங்காங்கே சின்னச் சின்ன குழுக்களாகத்தான் ( TRIBES) இயங்கி வந்தனர்.ஒவ்வொருவரும் தாங்கள் இருந்த பகுதியை நாடு என்று அழைத்துக் கொண்டனர். வலுவான ஒரு குழுவினர் மற்ற குழுவினரை அடக்கி தம் நாட்டை விரிவு படுத்திக் கொண்டனர். இப்போது அரசியல் கூட்டணி இருப்பது போன்று அன்று சில குழுவினர் தங்கள் தலைமையில் குழுக்களை சேர்த்துக் கொண்டு ஒருவர் மீது ஒருவர் படையெடுத்து போரிட்டுக் கொண்டனர். மேற்கு தொடர்ச்சி மலைத் தொடர், மலைக்கு அப்பால் இருந்த தமிழ் மக்களை முற்றிலும் பிரித்து விட்டது. இன்றைய அரசியல் கூட்டணி மாறுவதைப் போல அன்று குழுக்களும் அணி மாறிக் கொண்டே இருந்தனர். பின்னாளில் இந்த குழுக்கள் ஒன்றோடொன்று கலந்து, சேர சோழ பாண்டியர் என்று உருவாக்கம் பெற்றன. தமிழ்நாடு என்ற பெயரில் அப்போது நாடு ஏதும் கிடையாது. 

தென்பாண்டி குட்டம் குடம்கற்கா வேண்பூழி

பன்றிஅருவா அதன்வடக்கு — நன்றாய
சீதமலநாடு புனல்நாடு செந்தமிழ்சேர்
ஏதமில் பன்னிரு நாட்டெண்.

என்பது ஒரு பழம் பாடல். இது அந்த காலத்தில் இருந்த செந்தமிழ் நாட்டின் பன்னிரண்டு பிரிவுகளைச் சொல்லும்.

ஆணாதிக்கம் மிக்க இந்தக் குழுக்களில் பெண்கள் அடிமையாகத்தான் வைக்கப்பட்டு இருந்தனர். அனைத்துக் குழுவினராலும் தமிழ் பொதுவாகப் பேசப்பட்டாலும் ஒவ்வொரு குழுவினரும் தமிழை ஒவ்வொருவிதமாக உச்சரித்தார்கள்.

தமிழர் போர் முறைகள்:

தமிழர்கள் போர் நெறியைப் பற்றி சொல்லும் நூல் “புறப்பொருள் வெண்பாமாலை” என்பதாகும். இதனை எழுதியவர் ஐயனாரிதனார்.  இவர் அந்தகாலத்தில் தமிழர்களிடையே இருந்த போர்நடை முறையைத் தொகுத்து எழுதியுள்ளார். அதிலுள்ள சில விவரங்களைப் பார்ப்போம்.

வெட்சியும் கரந்தையும்:

அன்று ஒவ்வொரு குழுவினரிடமும் ஆநிரைகள் எனப்படும் கால்நடைச் செல்வம் இருந்தது. அவற்றை கைப்பற்ற ஒரு நாட்டினர் இன்னொரு நாட்டின் மீது போர் தொடுத்தனர். இந்த போர் முறையை “வெட்சி” என்றார்கள். அப்போது அடையாளமாக வெட்சி மலர் அணிந்து சென்றனர். அவ்வாறு ஆநிரைகளைக் கவர வருபவர்களை எதிர்த்து போர் நடக்கும. இவ்வாறு எதிர் தாக்குதல் நடத்துவது கரந்தை எனப்பட்டது. அப்போது  அடையாளமாக கரந்தை மலர் அணிந்து கொண்டனர்.

வஞ்சியும் காஞ்சியும்:

சிலசமயம் மன்னனுக்கு அடுத்த நாட்டையும் தனது நாட்டுடன் சேர்த்துக் கொள்ளும் மண்ணாசை வந்துவிடும். அப்போது எதிரி நாட்டை கைப்பற்ற போர் நடக்கும். இந்த போர் “வஞ்சி” எனப்பட்டது. அப்போது வஞ்சிப் பூ அணிந்து செல்வார்கள். இவ்வாறு மண்ணாசை கொண்டு வருபவர்களை எதிர்த்து போர் செய்தல் ”காஞ்சி” எனப்பட்டது. அப்போது காஞ்சி மலர் அணிந்தனர்.

உழிஞையும் நொச்சியும் தும்பையும்:

வேற்று நாட்டு மன்னன் கோட்டை ஒன்றைக் கட்டிக் கொண்டு அதனுள் இருப்பான். அவன் கோட்டையைக் கைப்பற்ற நடக்கும் போர் உழிஞை எனப்படும். அப்போது வீரர்கள் உழிஞைப் பூ சூட்டிக் கொண்டனர். கோட்டைக்குள் இருக்கும் மன்னன் எதிரிகளை, எதிர்த்து செய்யும் போர் நொச்சி எனப்பட்டது. அப்போது நொச்சிப்பூ அணிந்து கொண்டனர்.  

இவற்றிற்கும் மேலாக தரையிலும் போர் நடந்தது. இந்த யுத்தத்தை தும்பை என்றனர். அப்போது இருபக்க வீரர்களும் தும்பைப் பூவை அணிந்தனர். 

வாகை :

இரண்டு நாடுகளுக்கு இடையே நடக்கும் போரில் பலம் உள்ள நாடு வெற்றி பெறுவது என்பது இயற்கை. வெற்றியை வாகைப் பூ சூடி கொண்டாடினார்கள். இது வாகை எனப்பட்டது.

போர்க்கருவிகளும் உபாயங்களும்:

இன்று, போர் என்றாலே மக்கள் வெறுக்கின்றனர். போர் வெறியன் என்று

முகம் சுழிக்கின்றனர். அன்றைய போர் முறையானது ஒருவரை ஒருவர் தாக்கிக் கொண்டும். வாளால் வெட்டிக் கொண்டும் இறப்பதாகத்தான் இருந்தன. யாரிடம் (எந்த குழுவினரிடம்) போர் வீரர்கள் அல்லது போர் (தீ வைத்துக் கொளுத்துதல் போன்ற) உபாயங்கள் அதிகம் இருந்ததோ அவர்கள் வென்றார்கள். ( கற்காலத்தில் கற்களும், இரும்பு காலத்தில் இரும்பால் ஆன ஆயுதங்களும் பயன்படுத்தப்பட்டன.) தமிழர்களின் போரின்போது, வாள், வேல், ஈட்டி, அம்பு, அரிவாள், கோடரி, வளரி, மடுவு போன்ற ஆயுதங்களைப் பயன்படுத்தினர். எதிரி நாட்டுப் பெண்கள் சூறையாடப் பட்டனர்; கணவனை இழந்த மகளிர் அவர்களது உறவினர்களால் உடன்கட்டைக்கு வற்புறுத்தப்பட்டனர்.. குடியிருப்புகள் கொளுத்தப்பட்டன. விளைநிலங்கள் அழிக்கப்பட்டன. பொருட்கள் களவாடப்பட்டன. 

இங்கு ஒரு சில காட்சிகள்... ...

ஆநிரைகளை கவருவதற்கு முன்னர் அந்த ஊரினைப் பற்றிய எல்லா தகவல்களையும் ஒற்றர்கள் மூலம் தெரிந்து கொண்டனர். பின்னர் ஊரைச் சுற்றி வளைக்கின்றனர். ஊரிலுள்ள ஒருவரும் தப்ப இயலாது போயிற்று. பின்னர் ஆநிரைகளையும் பொருட்களையும் கொள்ளையடிக்கின்றனர்.

உய்த்து ஒழிவார் ஈங்கு இல்லை ஊழிக்கண் தீயே போல்
முந்து அமருள் ஏற்றார் முரண் முருங்கத் - தம் தமரின்
ஒற்றினால் ஆய்ந்து ஆய்ந்து உரவோர் குறும்பினைச்
சுற்றினார் போகாமல் சூழ்ந்து  

-          புறப்பொருள் வெண்பா மாலை (பாடல் எண்.7)

          

தனது ஊரை அழிக்க வந்த வெட்சிப் பகைவர்களை எதிர்த்து போரிடுகிறான்

ஒரு கரந்தை வீரன். அவன் தனது எதிரியின் மார்பினை தனது வேலால் பிளக்கிறான். பின்னர் எதிரியின் குடலை உருவி தனது வேலில் மாலையாக சுற்றிக் கொண்டு ஆடுகிறான்.

மாட்டிய பிள்ளை மறவர் நிறம் திறந்து
கூட்டிய எ·கம் குடர் மாலை - சூட்டிய பின்
மாறிரியச் சீறி நுடங்குவான் கைக்கொண்ட
வேல் திரிய விம்மும் துடி

-          புறப்பொருள் வெண்பா மாலை (பாடல் எண். 30)

அந்த ஊர் இதுவரை அமைதியாகத்தான் இருந்தது. சோலைகளில் குயில்கள் அகவும். மக்கள் வருவதும் போவதுமாக இயல்பான வாழ்க்கை. அந்த ஊரைக் கைபபற்ற வந்த எதிரிகள் ஊரைத் தாக்கினர். பெண்கள் அலறி அடித்துக் கொண்டு ஓடுகின்றனர்.

அயில் அன்ன கண் புதைத்து அஞ்சி அலறி
மயில் அன்னார் மன்றம் படரக் - குயில் அகவ
ஆடு இரிய வண்டு இமிரும் செம்மல் அடையார் நாட்டு
ஓடு எரியுள் வைகின ஊர்

-          புறப்பொருள் வெண்பா மாலை (பாடல் எண். 49)

        

கோட்டையை யானைப் படை, குதிரைப் படை, காலாட் படை என்று அனைத்து படைகளின் துணை கொண்டு தாக்குகின்றனர். கோட்டை மதிலின் மீது உயரமான ஏணிகளை வைத்து ஏறுகின்றனர். உள்ளே இருப்பவர்கள் சும்மா இருப்பார்களா? கோட்டை மீதிருந்து இவர்கள் மீது பாம்புகளை வீசுகின்றனர். கடிக்கப் பழகிய குரங்குகளை ஏவுகின்றனர். நெருப்பை அள்ளி அள்ளிக் கொட்டுகின்றனர். உள்ளேயிருந்து எறியும் கருவி கொண்டு பெருங்கற்களை வீசுகின்றனர்.

கல்பொறியும் பாம்பும் கனலும் கடிகுரங்கும்
வில்பொறியும் வேலும் விலக்கவும் - பொற்புடைய
பாணிநடைப் புரவி பல்களிற்றார் சார்த்தினார்
ஏணி பலவும் எயில்

-          புறப்பொருள் வெண்பாமாலை (பாடல் எண். 112)

போர் காரணமாக ஒரு குடும்பத்தில் உள்ள எல்லோருமே இறந்து விடுகின்றனர். தனது மகனும் இவ்வாறு இறக்க ஆற்றாத ஒரு தாய், “ முன்னம் நடந்த ஒரு போரில் எனது தந்தை போரிட்டு இறந்தான். இன்னொரு போரில் எனது கணவன் போரிட்டு மாண்டான். அவ்வாறே என்னுடைய தமையன்மாரும் போரிட்டு வீழ்ந்தனர். இப்போழுது எனது மகனும் பகைவர் அம்புகளால் இறந்து பட்டான்”  என்று அரற்றுகிறாள்.

கல் நின்றான் எந்தைக் கணவன் களப்பட்டான்
முன் நின்று மொய் அவிந்தார் என்னையர் - பின்நின்று
கைபோய் கணை உதைப்பக் காவலன் மேலோடி
எய்ப்பன்றிக் கிடந்தான் என் ஏறு  

                                     -  புறப்பொருள் வெண்பாமாலை (பாடல் எண்.176)

இவ்வாறு இரக்கமற்ற நெஞ்சினராகப் போரிட்டதைத்தான் ”தமிழர் வீரம்” என்று சொல்லி பெருமைப் பட்டுக் கொள்கின்றனர். “நமது தமிழர்கள் வீரம் செறிந்தவர்கள்” என்று சொல்பவர்கள், தமிழர்கள் தங்களுக்குள் தமிழர்களோடு, ஒருவருக்கொருவர் போரிட்டார்கள் என்று சொல்வதில்லை. பகைவர்களோடு போரிட்டார்கள் என்று மழுப்புவார்கள். பகைவர்கள் யார் என்றால் இங்கே தமிழனுக்கு தமிழன்தான்.

 
அகமும் புறமும்:

அகம் எனப்படும், தமிழ் இலக்கியப் பாடல்கள் அமைதியானவை. இலக்கிய இன்பம் மிகுந்தவை. காரணம் அவை புலவர்கள் கற்பனையில் எழுந்தவை. ஆனால் பேராசை பிடித்த மன்னர்களால் நடத்தப் பெற்ற போர்களில் வெற்றி ஒன்றே இலக்கு. எனவே. காட்டுமிராண்டித்தனம்தான் இருந்தது. நாகரிகம் இல்லை


(குறிப்பு: இது ஒரு மாற்றுச் சிந்தனை கொண்ட கட்டுரை) 

( PICTURES :  THANKS TO  “ GOOGLE ” )