சொந்தக் கதை சோகக் கதை

கடந்த ஒன்றரை மாதங்களாக வலைப் பக்கம் சரியாக வர இயலவில்லை. அம்மாவின் மறைவு மற்றும் ஒரு சின்ன விபத்து (இடது காலில் காயம்) – இவைதான் காரணம். எழுதுவதற்கு ஒன்றுமே தோன்றாவிட்டால் சிலசமயம் சொந்தக் கதை சோகக் கதையை எழுத வேண்டி உள்ளது.

காலில் ஏற்பட்ட காயம்:

நான் வேலையில் இருந்த போது வாங்கி ஓட்ட ஆரம்பித்தது TVS Moped தான். இப்போது TVS 50 XL Super. நாங்கள் இருப்பது புறநகர் பகுதி. எனவே பால், தயிர், மளிகை என்று எது வாங்குவது என்றாலும் கூட இந்த வண்டியில்தான். சைக்கிள் ஓட்டுவது போல, எனக்கு பழகிப் போன வண்டி. எல்லோரும் கார் வாங்கச் சொன்னார்கள். வசதி வாய்ப்பு இருந்தும், இதுவே போதும் என்று இருந்து விட்டேன். வேண்டுமென்றால் இருக்கவே இருக்கிறது, ஆட்டோ அல்லது கால் டாக்ஸி என்ற எண்ணம்தான்.

மறைந்த அம்மாவுக்கு செய்ய வேண்டிய காரியங்கள் முடிந்த மறுதினம். காலை(06.04.15), பால் வாங்குவதற்காக வழக்கம் போல TVS 50 ஐ எடுத்துச் சென்றேன். போகும் போதே வண்டியில் பின் சக்கர பிரேக் கைப்பிடி உடைந்து விட்டது. சமாளித்தபடி சென்று வந்தேன். இன்னும் சில பொருட்கள் வாங்க வேண்டி இருந்தது. முதல்நாள் இரவு, மாடியில், தங்கி இருந்த எனது உறவினரை எனது அப்பா வீட்டில் கொண்டு போய் விடுவதற்காக (எனது TVS 50 ரிப்பேர் என்பதால்) வீட்டில் இருந்த எனது மகள் விட்டுச் சென்ற ஸ்கூட்டியை எடுத்தேன். அப்போதும் அவர் வண்டியில் உட்கார யோசனை செய்தார். விதி வலியது. நான்தான் அவரை வலுக்கட்டாயமாக ஏற்றிச் சென்றேன்.(பெரும்பாலும் இந்த ஸ்கூட்டியை நான் எடுப்பதில்லை. அப்படியே எடுத்தாலும், டபுள்ஸ் சவாரியை தவிர்த்து விடுவேன்). ஒரு இடத்தில், சாலை திருப்பத்தில், ஸ்பீடு பிரேக்கர் இருக்கும் இடத்தில் காலை ஊன்றி வண்டியை எடுத்தேன்.. அப்போது பார்த்து வண்டியின் பின்னால் உட்கார்ந்து இருந்த உறவினர் சரியாக உட்காருவதற்காக அசைந்து விட்டார் போலிருக்கிறது. எனவே என்னையும் அறியாமல்  இரண்டு கால்களையும் ஸ்கூட்டியின் இரண்டு பக்கமும் ஊன்றி விட்டேன். இதனால் யாரும் விழவில்லை. ஆனாலும் வண்டி நகர்ந்த வேகத்தில், இடது குதி காலில் ஸ்கூட்டியின் (சென்டர் அல்லது சைடு) ஸ்டாண்டுகளில் ஒன்று இடித்தது போன்று இருந்தது. நான் சமாளித்தவாறு , அவரை கொண்டு போய் அப்பாவின் வீட்டில் விட்டு விட்டு கிளம்பியபோது பார்த்தால் இடது குதிகாலில் இருந்து இரத்தம் கசிந்து கொண்டு இருந்தது. நான் கடைக்கு போகாமல் உடனே எங்கள் வீட்டிற்கு திரும்பினேன். ஸ்கூட்டியில் கால் வைக்கும் இடம் முழுக்க இரத்தமான இரத்தம். உடனே இடது காலில் தண்ணீரை ஊற்றி கழுவிவிட்டு, பிரிஜ்ஜில் இருந்து எடுத்த ஐஸ் கட்டிகள் வைத்து கட்டினார்கள். உடனே ஒரு ஆட்டோவை வரவழைத்து 24 மணிநேரமும் இயங்கும் மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள். எனக்கு சர்க்கரை வியாதி இல்லை; எனவே எனக்கு மயக்கம் ஏதும் வரவில்லை. இருந்தாலும் அவ்வளவு இரத்தம் வெளியேறியதால் எனக்கு பயம்தான்.

மருத்துவ மனையில்

மருத்துவ மனையில், மயக்க மருந்து கொடுத்து எனது இடது குதிகாலுக்கு கீழே இருந்த ஆழமான காயத்திற்கு தையல் போட்டார்கள். அதற்கு முன் வழக்கம் போல, எக்ஸ்ரே, இரத்தப் பரிசோதனை முதலானவை நடைபெற்றது. நல்ல வேளை குதிகால் நரம்பிற்கோ அல்லது கால் எலும்பிற்கோ ஒன்றும் ஆகவில்லை.( முன்பு ஒருமுறை அய்யா V.G.K அவர்கள் கூட (வை.கோபாலகிருஷ்ணன்) வண்டியில் டவுன் பக்கம் வர வேண்டாம் என்று எச்சரிக்கை செய்து இருந்தார்கள். எனவே டவுன் பக்கம் வண்டியில் செல்வதில்லை; எங்கள் ஏரியாவிற்குள் மட்டும்தான்.)

(ஏப்ரல் 6 முதல்) ஆஸ்பத்திரியில் ஐந்து நாட்கள் இருந்தேன். படுப்பதும் உட்காருவதுமாக பொழுது நகர்வது கஷ்டமாக இருந்தது. கூடவே எனது மனைவி மட்டும். அவர் செய்த தொண்டு மகத்தானது. முதல் இரண்டு நாட்கள், ஒற்றை காலால் நடந்து கொண்டு நான் பட்ட அவஸ்தை சொல்ல இயலாது. அப்புறம் வாக்கர் (walker) எனப்படும் ஸ்டாண்ட் ஒன்றை வைத்துக் கொண்டு நடந்தேன். அறையில் ஒரே ஒரு ஜன்னல். அதன்  வழியே வெளியே பார்ப்பதோடு சரி. உறவினர்கள் நண்பர்கள் வந்து ஆறுதல் சொன்னார்கள். சிலர், இதேபோல் தங்களுக்கு ஏற்பட்ட காயங்களைப் பற்றிய அனுபவத்தையும் சொன்னார்கள்.

வலைப்பக்கம் வந்தேன்:

இப்போது வீட்டிற்கு வந்து இரண்டு வாரம் ஆகிறது. வெளியே எங்கும் செல்ல முடியவில்லை. மகன் கல்லூரிக்கும், மனைவி அவரது அரசு அலுவலகத்திற்கும் சென்று விடுகிறார்கள். வீட்டில் இருக்கும் புத்தகங்களும், டீவியும், கம்ப்யூட்டரும் தான் துணை. வலைப்பக்கம் அவ்வப்போது வந்து போனேன். அப்படியும் வலியோடு வலியாக சில பதிவுகள், மறுமொழிகள், கருத்துரைகள் மற்றும் பின்னூட்டங்கள் எழுதினேன். Google Images  வழியே ஆறுதலுக்காக சில பொன்மொ்ழிகளைப் படித்தேன் அப்போது கிடைத்த படங்கள் இவை.

.

நான்கு நாட்களுக்கு ஒருமுறை மருத்துவமனை சென்று டாக்டரைப் பார்த்தேன். ஒவ்வொரு முறையும் கால் கட்டை அவிழ்த்து விட்டு, மருந்து வைத்து புதிதாக ஒரு கட்டு போட்டார். காயம் படிப்படியாக குணமாகி வந்தது. சென்ற திங்கட் கிழமை (4 ஆம் தேதி) கால் காயத்தில் இருந்த தையலைப் பிரித்தார்கள். பயப்படும்படி இல்லை. இன்னும் ஒருவாரம் சென்றுதான் முழு குணம் தெரியும் போலிருக்கிறது. காலின் அருமை காலில் அடிபட்டால் தான் தெரியவரும் போலிருக்கிறது.

 

ஸ்கூட்டர், பைக் ஸ்டாண்ட்:

ஸ்கூட்டர் போன்ற வண்டிகளை ஓட்டும்போது மிகவும் கவனமாக இருக்க வேண்டும். சில்வற்றில் சென்டர் மற்றும் சைடு ஸ்டாண்டுகள் இரண்டும் உண்டு.  நாம் அடிக்கடி இவற்றை பயன்படுத்தும் போது தரையில் படுவதால், அவற்றின் நுனி தேய்ந்து பிளேடு போல் ஆகி விடுகின்றன. வண்டியை ஓட்டும்போது, திடீரென்று நிறுத்தி எடுக்கும் போது அவை காலில் இடிக்க வாய்ப்பு அதிகம். சில சமயம் எனக்கு ஏற்பட்டது போல் பெரியதாக காயம் ஏற்படவும் வாய்ப்பு உண்டு.